Het mooiste cadeau dat ik ooit voor Moederdag heb gekregen? Onze Max, die op 22 mei 2015 in ons leven kwam. Een lieve kleine labrador van slechts zes kilo, de kleinste uit het nest. En naar later bleek ook een echte pechvogel…

Toen Max nog maar zeven maanden oud was, moest hij al voor het eerst geopereerd worden vanwege OD/LPC aan zijn linkerelleboog. Helaas heeft hij nu een elleboog vol artrose, waardoor hij soms niet de hond van bijna vijf jaar kan zijn die hij zou moeten zijn. Tel daar talloze allergieën en oorproblemen bij op en dan heb je onze grote vriendelijke kneus (40 kilo!) wel in beeld. Desondanks blijft hij altijd vrolijk, lief en beleefd.

Alles wat beweegt, is zijn speelkameraad. Max is een echte speurder en op een goede dag kan je ons dan ook wel in het park vinden waar we speuroefeningetjes doen. Dan is hij helemaal in zijn element. Maar lekker in de tuin in het zonnetje vindt hij ook heerlijk.

In augustus 2018 kwam daar onze spring-in-‘t-veld Mike bij. Ook een labrador, maar van een andere kleur. En met een heel ander karakter dan zijn “grote broer”. Mike wil met alles spelen. Hij is heel wild, maar ook weer wat waakser dan Max. Verder is hij een echte knuffelkont; hij ligt het liefst met zijn 35 kilo opgekruld op schoot met zijn kop in je nek.

Mike is een echt jager en daarom zijn wij met hem druk bezig met jachtcursussen. Hoe verder weg, hoe liever. Als het fluitje klinkt waarop hij moet terugkomen, dan lijkt hij in alle opzichten op een haas. Vliegensvlug en met zijn oren in de wind. Aangezien hij van pup af aan al hele grote oren heeft.

Wij zijn nog steeds dankbaar dat wij de baas mogen zijn van deze twee hondjes. De afgelopen jaren hebben we ondervonden dat hondenliefde onvoorwaardelijk is. Op de momenten dat de mensen om je heen niks voor je kunnen betekenen, kun je altijd kracht putten uit de viervoeters om je heen. Dat is het mooiste wat er bestaat!

Saskia Donker